اینکه الان استخوان های کافکا به پشمِ آلتِ تناسلیِ یک بزِ کوهیِ آفریقایی تبدیل شده مرا دچار تردید بزرگی میکند که واقعا ما برای چه داریم زندگی میکنیم؟ در ابتدای 27 سالگی به سر میبرم و به شدت احساس لوزری میکنم، چرا؟ چون هنوز نمیدانم کجای این دنیا ایستاده ام و اصلا بعدها که موریانه ها مرا خوردند چه فایده ای دارد که آیندگان مرا بشناسند یا نه؟ زندگی کافکا سراسر رنج و عذاب بود و در چهل سالگی از سِل مُرد. خب پس چه اهمیتی دارد که من 90 سال بعد "آمریکا"ی او را بخوانم و به نبوغش غبطه بخورم؟ (مطمئنا کافکا از من انتظار خواندن فاتحه و دعا برای شادی روحش را ندارد). چند سال پیش متنی را از آیدین آغداشلو در چلچراغ خواندم درباره مرگ با این مضمون که چه خرگوش باشیم چه لاکپشت، مرگ می آید و کار همه ی ما را یکسره می کند. پس این همه کتابی که خواندم، این همه فیلمی که دیدم کدام گره را از کار این جهان باز خواهد کرد؟
***
در 27 سالگی به سر میبرم و هنوز سوار قایق نشده ام. هنوز قایقی برای خودم نساخته ام. جایی خوانده بودم آنها که بیشتر فکر می کنند رنج بیشتری می کشند. بین دو سه تصمیم بزرگ مانده ام. تیک تاکِ ساعت عمر آزارم می دهد. همه چیز در حرکت است و من ساکن ام، مثل یک مترسک. پدرم می گوید حالا که خدمتت تمام شده و لیسانس (!) داری برو دنبال یک کاری. پدرم از درون من هیچ خبر ندارد. از دعوای هیچکاک و تارکوفسکی درونم خبر ندارد. زندگی کلیشه ای را دوست ندارم. اسیر و برده "سیستم" شدن را دوست ندارم.
***
با دوستم در پارک نشسته ام و بستنی می خوریم. دورتر پدری پسربچه اش را بازی می دهد. برایش از دختری می گویم که رابطه مان فقط سه ساعت طول کشید. می خندیم. می گوید: "علی، یک روزی باید مثل همین پدر بدویم دنبال توپ بچه مان". گفتم: "این همه از آرمان و هدف و تنها دوبار زندگی می کنیم حرف زدیم رسیدیم به اینجا، شدیم اینی که الان هستیم. بیا از این به بعد بیخیالشان بشویم. ببینیم به کجا می رسیم. شاید زندگی چیزی که ما می بینیم نباشد"
***
شاید زندگی همین باشد
پ.ن: عادت ندارم برگردم و متن را ویرایش کنم و خیلی به ارتباط عنوان و متن نوشته اهمیت نمی دهم. اگر ارتباطی پیدا نکردید عفو کنید.
