فیلم داشت به آخرش نزدیک میشد، چیزی کم داشت. حس میکردم عبدی پور کم آورده و دارد فیلم را الکی کش می دهد. تا اینکه آتنا با هواپیما پرواز کرد و حکم شیرو را اجرا کرد. اما بازی بطری هر شرطی داشت بجز مرگ. پس مرگی در کار نبود. لابد میخواست برود بمبئی یا تفلیس. دوست داشتم آخر فیلم از آن ور دنیا زنگ میزد به فایز و میگفت: دیدی؟
مونولوگ پایانی پگاه آهنگرانی را دوست داشتم، خیلی... همان اندازه که نگاه پایانی دنیرو در "روزی روزگاری در آمریکا" را دوست داشتم، همان اندازه که سکانس پایانی "درباره الی" را دوست داشتم و آنجا که گفت: تازه خوشم اومد از زندگی، بغض کردم. مهم نیست که یک جاهایی از فیلم بد بود، مهم نیست که لفت دادن بازی بطری را دوست نداشتم (مخصوصا آن تکه ی حکمِ ابراز علاقه ی حمزه به یک دختر و هماهنگ بودنش)، ترانه یزدانی و بازی بدش (در نقش یک قهرمان سابقا عاصیِ حالا خسته) را دوست نداشتم، شیوه روایت فیلم را دوست نداشتم (روایت موازی با بازجویی از فایز)، لهجه تصنعی بازیگران تهرانی فیلم را دوست نداشتم، همه اینها به کنار. من قصه ی چند جوان به بن بست رسیده را دوست داشتم، دوستانی که بعد از سالها شیرو را کم داشتند که دوباره جمع بشوند، انگار شیرو کاتالیزور داستان بوده برای باز شدن زخم های قدیمی، یا عوض شدن سرنوشت آدمهای داستان. برای اینکه یادشان بیاورد از آن همه شور و عصیان چه مانده؟ عبدی پور بطری اش را چرخاند و حکم سنگینی برای تمام کردن فیلمش برید؛ آتنا پرواز کرد و دیگر پیدایش نشد. حس میکنم آتنا هنوز آن بالا ها دارد پرواز میکند. یک نقطه پایان حسابی برای فیلم. مثل گوزنها، تلما و لوییز و مثل همه فیلم هایی که ته فیلم قهرمانش به یک جور رستگاری میرسد و در دلت به کارگردان میگویی: دمت گرم، این درسته.
احسان عبدی پور را پیشتر با فیلم "تنهای تنها تنها" و داستانهایی که در همشهری داستان منتشر کرده بود می شناختم. میدانستم فیلمساز مستعد و خوش ذوقی است. در بیوی اینستاگرامش نوشته: یک میلیون داستان دور و برش هست که اگر صدهزار دلار و یک دوربین فیلمبرداری داشته باشد یک به یکشان را می سازد. راست می گوید. امیدوارم همیشه بوشهری بماند و فیلم های بوشهری بسازد. دمش گرم
